ریحانة النبی

 از قطرات بارش لحظه هایم گرفته

                             تا امواج اقیانوس خیالم را

                                                 از یاد تو پر می کنم

 وکنار آتشفشان قلبم زیر بارش گدازه های درد

                         خانه ای به وسعت اندیشه ات می سازم

                                            و با یاد تو زندگی می کنم

 کوه ورم کرده دلم را به شوق تو مرهم می گذارم

                        و هر شب فانوس خیس چشمانم را بر می دارم

 و در فضای کوچه های بارانی احساس دنبال تو می گردم

   تا از کهکشان آرامش چشمانت ستاره صبری برای تسلای دلم بچینم

                                                 و با صبر تو بسوزم

ای ماه روی من!

   اگر چشمم به دیدار تو افتد،

         تنها سرمایه تنهاییم را، به بهای سلام بی بهایت می فروشم

                          و در هر دو جهان به این سود گزاف می بالم

                                                              زهرا پیربالائی

 چرا آقا چرا رویت نهان است؟       بیا دیدار تو آرام جان است

 اگر تو بیش از این در پرده باشی     دل غم دیده ام آتشفشان است

 شکار لحظه های من نمودی           تو صیادی که ابرویت کمان است

 گرفتی جای جای خانه دل            از آن پس سیل اشک من روان است

 تو محبوب دل محبوب هایی           وجود تو بهارستان جان است

 بهاران پیش تو خار و خجیلند         چو روی تو بهار بی خزان است

 نمی دانم کجا دنبالت آیم؟!            بساط تو کجای کهکشان است

 همه گویند تو در این جهانی           و یار ما همان جان جهان است

 ولی افسوس من رویت ندیدم          اگرچه منزلت در این مکان است

 نمی گویم تو شاید بی نشانی           تو را یک نه، دو نه، بل صد نشان است

 وصالی گر نبود از جانب ماست      وگرنه یار ما هرجا عیان است

 به سر دارم سر و سودای صحبت    خدا داند عجب شیرین زبان است

 تو انگشت اشاره کن همین بس        مرا از سر به سوی تو دوان است

 وجودم دلبری دیگر ندارد             چو محبوب من او «صاحب زمان» است

                                                                     زهرا پیربالائی